Εκ  πρώτης όψεως, η τροµοκρατική επίθεση του «Ισλαµικού Κράτους» στο Παρίσι, την Πέµπτη, 20 Απριλίου, στην οποία έχασαν τη ζωή τους ένας αστυνοµικός και ο ίδιος ο δράστης, ο οποίος ήταν γνωστός στις Αρχές για τις σχέσεις του µε ριζοσπαστικά ισλαµικά ρεύµατα, δείχνει να αποτελεί ένα είδος πολιτικής παρέµβασης στις αυριανές εκλογές.

Αλλωστε, η διασπορά του φόβου, η διατάραξη της καθηµερινότητας και η διαµόρφωση µιας αίσθησης ότι οι θεσµοί δεν µπορούν  να λειτουργήσουν αποτελούν, ούτως ή άλλως, διαχρονικούς στόχους των τροµοκρατών. Αυτό ισχύει ακόµη περισσότερο στην περίπτωση του «Ισλαµικού Κράτους», που, σε αντίθεση µε άλλα ρεύµατα, δεν είναι απλώς  µια οργάνωση, αλλά έχει και µια εδαφική βάση στις εκτάσεις που ελέγχει στη Συρία και το Ιράκ, βρίσκεται ούτως ή άλλως σε πόλεµο µε τους ∆υτικούς  (οι οποίοι, σε αντίθεση µε άλλες εκδοχές ένοπλου  τζιχαντισµού, που µπορεί ακόµη και να τις έχουν εκµεταλλευθεί, θέλουν όντως να το εξαλείψουν)  και έχει επιδοθεί σε µια χωρίς προηγούµενο εξ αποστάσεως καθοδήγηση δυνάµει τροµοκρατών σε µια προσπάθεια να κάνει τις δυτικές χώρες να πληρώσουν για τα πλήγµατα που δέχεται στις χώρες που ελέγχει. Η δράση του παίρνει  άλλοτε τη µορφή καλά οργανωµένων πυρήνων, όπως αυτοί που οργάνωσαν τις επιθέσεις στο Παρίσι τον Νοέµβριο του 2015, µε 130 νεκρούς, άλλοτε -και ολοένα και πιο συχνά- της ενεργοποίησης µοναχικών τροµοκρατών, που, είτε µε όπλα είτε µε ένα φορτηγό  (όπως στη Νίκαια στις 14 Ιουλίου 2016, όπου είχαµε 86 νεκρούς), δοκιµάζουν τη δική τους εκδοχή «ιερού πολέµου».

Προφανώς και το «Ισλαµικό Κράτος» ή άλλες ανάλογες  οργανώσεις δεν έχουν κανέναν  ιδιαίτερο σεβασµό στη ∆ηµοκρατία. Αυτό δείχνει, άλλωστε, και η αυταρχική  και θεοκρατική  εξουσία που επιβάλλουν στις περιοχές  που ελέγχουν.  Ωστόσο, η ικανότητά  τους να επιτυγχάνουν χτυπήµατα  στηρίζεται και στην κρίση των δυτικών  ∆ηµοκρατιών. Σε αντίθεση µε µια µυθολογία περί των τροµοκρατών ως «ξένων πρακτόρων» που µπορεί να έρχονται και µεταµφιεσµένοι σε πρόσφυγες, πιο συχνό είναι το φαινόµενο  µουσουλµάνοι (ή και µη µουσουλµάνοι) πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών να πηγαίνουν εθελοντές να πολεµήσουν  µε το «Ισλαµικό Κράτος», θεωρώντας ότι αυτό αποτελεί στράτευση σε ανώτερο σκοπό. Οι περισσότεροι από τους µαχητές του «Ισλαµικού Κράτους» στην Ευρώπη, είτε οργανωµένοι σε πυρήνες είτε «µοναχικοί», κυρίως εκπροσωπούσαν την αποτυχία των πολιτικών ενσωµάτωσης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες αυτών των κοµµατιών. Περιθωριοποίηση, παραβατικότητα,  εγκληµατικότητα, «ανακάλυψη» του Ισλάµ, ριζοσπαστικοποίηση. Αυτή δείχνει να είναι η διαδροµή τους. Αποδεικνύεται ότι, παρά τις πολιτικές δικαιωµάτων και ενσωµάτωσης, εξακολουθεί να υπάρχει  ακόµη ένας πυρήνας ρατσισµού, που γεννά κοινωνικό αποκλεισµό. Στη γαλλική πρωτεύουσα, ο περιφερειακός που χωρίζει το Παρίσι από τα προάστια εξακολουθεί να ορίζει δύο κόσµους, ενώ ακόµη και σήµερα το εάν το επίθετό σου είναι αραβικό ορίζει και τις επαγγελµατικές σου προοπτικές. Την ίδια στιγµή, ανοιχτό παραµένει  το ερώτηµα «Ποια θα είναι η πολιτική  επίπτωση τέτοιων επιθέσεων;». Η «κοινή λογική» θα έλεγε ότι συνήθως τέτοια χτυπήµατα  ενισχύουν τη συσπείρωση  γύρω από τις ηγεσίες, αλλά και τη συντηρητική αναδίπλωση γύρω από πολιτικές ιδεολογίες και κόµµατα που εκπροσωπούν «τον νόµο και την τάξη». Ωστόσο, η ίδια πραγµατικότητα είναι διαφορετική. Ο Γάλλος απερχόµενος πρόεδρος, Φρανσουά  Ολάντ, αντιµετώπισε µε αποφασιστικότητα τόσο την επίθεση στα γραφεία του περιοδικού «Charlie Hebdo» τον Ιανουάριο του 2015 όσο και τις πολύνεκρες επιθέσεις τον Νοέµβριο της ίδιας χρονιάς. Οµως, αυτό δεν µπόρεσε να αντιστρέψει  την κατάρρευση της δηµοφιλίας του και την τελική απόφασή  του να µη διεκδικήσει επανεκλογή του. Αντίστοιχα, παρά την αυταρχική αναδίπλωση του ίδιου του γαλλικού  κράτους, µε την επιβολή ουσιαστικά κατάστασης έκτακτης ανάγκης µετά τις επιθέσεις του 2015, η Γαλλία συνταράχτηκε από το µεγάλο κίνηµα των εργαζοµένων και της νεολαίας  κατά των αλλαγών  στον εργασιακό νόµο. Αλλωστε, ακόµη και στην προεκλογική περίοδο δύσκολα µπορεί κανείς να µιλήσει για γενικευµένη συντηρητικοποίηση, εάν αναλογιστούµε ότι η συγκριτικά µεγαλύτερη  έκπληξη  ήταν η δηµοσκοπική άνοδος του αριστερού Μελανσόν. Η ∆ηµοκρατία παραµένει  µια πιο περίπλοκη κατάσταση από ό,τι νοµίζουµε.