Από τη Γαλλική Επανάσταση τουλάχιστον και µετά, κάθε πολιτικό γεγονός στη Γαλλία καθορίζει µε τρόπο εµφατικό τη µοίρα ολόκληρης της Ευρώπης. ∆εν θα µπορούσε να είναι διαφορετικά και τώρα, ενόψει της Προεδρικής εκλογικής αναµέτρησης.

Τα διακυβεύµατα είναι πολλά. Το ενδεχόµενο να κερδίσει την Προεδρία η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν θα αποτελέσει ένα προηγούµενο οι επιπτώσεις του οποίου φαντάζουν εφιαλτικές τόσο εντός Γαλλίας, µε το µεταναστευτικό ζήτηµα σε οριακή κατάσταση, όσο και εκτός, όπου το ευρωπαϊκό οικοδόµηµα είναι πιθανό να καταρρεύσει και µε πολύ µικρότερα χτυπήµατα. Ο συνδυασµός εθνικισµού και αντιευρωπαϊσµού θα είναι µοιραίος και για τις κατοπινές εξελίξεις.

Από την άλλη, η άνοδος του Εθνικού Μετώπου απευθύνεται σε ένα απολύτως πραγµατικό κενό εκπροσώπησης µεγάλων τµηµάτων του πληθυσµού. Το αίτηµα ενός είδους επαναφοράς του ρεπουµπλικανισµού –της εκπροσώπησης του λαού στην ισχύ του κράτους– απέναντι στο έλλειµµα δηµοκρατικότητας των υπερκρατικών θεσµών της Ε.Ε. δεν θα εξαφανιστεί – όσο κι αν τονιστούν οι αποτρόπαιες πλευρές της Ακροδεξιάς. ∆εν είναι άλλωστε τυχαίο που και ο Μελανσόν αφήνει κατά µέρος τις αναφορές σε σκληρές αριστερές έννοιες και µιλά για «ανυπότακτη Γαλλία». Το εθνικό κράτος ως έδρα της λαϊκής κυριαρχίας αποδεικνύεται πολύ λιγότερο ξεπερασµένο απ’ όσο το θέλει η φαντασίωση των ευρωπαϊκών ελίτ.

Ταυτόχρονα, η αδυναµία του γαλλικού πολιτικού συστήµατος να αναδείξει έναν υποψήφιο µε οργανική σχέση µε τα κόµµατα εξουσίας αποκαλύπτει το τυφλό σηµείο µιας συνταγµατικής συνθήκης που δείχνει να έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της κύκλο – συνθήκης που έτσι ή αλλιώς εµφανίζεται σε όλη την Ευρώπη. Η πτώση του Φρανσουά Φιγιόν µέσα σε έναν ορυµαγδό σκανδάλων επισηµαίνει µε τον πλέον ειρωνικό τρόπο τα ευδιάκριτα όρια µιας πολιτικής εποχής ευδαιµονίας, στην οποία η διαφθορά ήταν απλώς µια παράπλευρη απώλεια.

Οι αναδυόµενες λύσεις δεν έχουν µορφοποιηθεί ακόµα. Από τα αριστερά, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, όσο και αν τροµάζει στο εξωτερικό ως ακραίος αριστεριστής, αποτελεί µάλλον την αµήχανη δικαίωση ενός τροτσκιστικού εισοδισµού των ’70s, µια χειρονοµία ριζοσπαστικότητας µε αµφίβολο εντούτοις περιεχόµενο. Και στο κέντρο του φάσµατος, ο Εµανουέλ Μακρόν, τεχνοκράτης, αµόλυντος από την τριβή της πολιτικής, µοιάζει να υπόσχεται πως, αν αλλάξουν όλα στον πολιτικό χάρτη, θα παραµείνει η ουσία ως έχει, ένα όνειρο βγαλµένο, θαρρείς, από τον ύπνο του Βόλφγκανγκ Σόιµπλε.

Μεγάλη αναταραχή, θαυµάσια κατάσταση. Οι αρεσκόµενοι κάποτε στον µαοϊσµό Γάλλοι, ικανοί πάντα να µας εκπλήσσουν, ετοιµάζονται και πάλι να µας φέρουν µπροστά σε µια σίγουρα διδακτική εκλογική αναµέτρηση.