Μαζί με την κρίση χρέους και τον προγραμματισμό κυβέρνησης και Ευρωπαίων  για τον περιορισμό του κινδύνου  εξάπλωσης των συνεπειών του, εμφανίζονται και οι πρώτες αντιστάσεις τόσο στο αφήγημα  του κακού και μη βιώσιμου χρέους όσο και στα σχέδια «σωτηρίας» της χώρας.

Στις αρχές Ιουλίου του 2010, με πρωτοβουλία του Μωυσή Λίτση, της Σόνιας και του Γιώργου Μητραλιά, είχε ιδρυθεί στην Αθήνα η επιτροπή  ενάντια στο χρέος, μέλος της διεθνούς CADTM, της Επιτροπής για τη Διαγραφή του Χρέους των Χωρών του Τρίτου Κόσμου (Comite pour l’Αnnulation de la Dette du Tiers Monde). Η CADTM, υπό την προεδρία  του Ερίκ Τουσέν, είχε να επιδείξει  αξιόλογο έργο σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις. Η ιδέα που υποβαστάζει τον κινηματισμό της επιτροπής  είναι πως η δημιουργία του χρέους δεν είναι πάντα ούτε ηθική ούτε νόμιμη, προερχόμενη  από ένα αδηφάγο  σύστημα, το οποίο  συχνά παραβιάζει τους κανόνες που το ίδιο θέτει.

Ταυτόχρονα, εξαιρετικά ενεργητικός στο ίδιο θέμα ήταν ο Κώστας Λαπαβίτσας, αναπτύσσοντας  μια ευρεία αρθρογραφία  πάνω  στην ανάγκη  μιας επιτροπής  λογιστικού ελέγχου  του χρέους, με συμμετοχή του λαού, ώστε, αφού γνωσθεί  η προέλευσή  του, να είναι και δυνατό να βρεθούν λύσεις αντιμετώπισης  της μη βιωσιμότητάς του. Ταυτόχρονα, το θέμα ανέβαινε και στην κεντρική πολιτική  σκηνή: Τον Δεκέμβριο του 2010 η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σοφία Σακοράφα είχε παρέμβει στο ελληνικό Κοινοβούλιο υποστηρίζοντας ότι μια επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, κατά το παράδειγμα του Ισημερινού, ήταν αναγκαία. Ωστόσο, μέσα στην κυριαρχία ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. η πρόταση απορρίφθηκε  με συνοπτικές διαδικασίες.

Τον Μάρτιο του 2011  συγκροτήθηκε η ελληνική  Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου του χρέους (ΕΛΕ), απευθύνοντας ένα διεθνές κάλεσμα για στήριξη. Υπό τον συντονισμό του Κ. Λαπαβίτσα, μια σειρά προσωπικοτήτων από διάφορους  χώρους  της Αριστεράς, έναν μήνα μετά το ντοκιμαντέρ «Debtocracy» των Χατζηστεφάνου-Κιτίδη-Βατικιώτη, διέχυσε έτι παραπάνω το αίτημα ελέγχου του χρέους, προετοιμάζοντας και τη διεθνή συνάντηση στήριξης  στην ΕΛΕ, που  έγινε  τον Μάιο του ίδιου έτους. Η ΕΛΕ γνώρισε το peak της δημοσιότητάς της κατά την περίοδο των πλατειών και του κινήματος των «Αγανακτισμένων», ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ προγραμματικά ενέταξε τον έλεγχο του χρέους στις διακηρύξεις του. Πώς στη συνέχεια η δυναμική αυτή ανατράπηκε; Η ΕΛΕ από την αρχή είχε συναίσθηση ότι ο λογιστικός έλεγχος του χρέους είναι ένα καλό νομικό εργαλείο μόνο στην περίπτωση που συνοδεύεται από μια ξεκάθαρη πολιτική βούληση για την αξιοποίησή του. Η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ προς την εξουσία και οι κινήσεις του αμέσως μετά την κατάκτησή της έδειξαν πως μια πιθανή χρήση αυτού του εργαλείου είναι όλο και πιο λίγο εφικτή, δεδομένης  της απροθυμίας  κεντρικών υπουργών της κυβέρνησης, όπως ο Γιάνης Βαρουφάκης  και ο Γιάννης Δραγασάκης, να ρισκάρουν την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.

Ετσι και ο λογιστικός έλεγχος του χρέους έμεινε στην Επιτροπή Αλήθειας που συνέστησε η τότε πρόεδρος  της Βουλής, Ζωή Κωνσταντοπούλου, υπό την επίβλεψη  του Τουσέν. Πολιτικά παροπλισμένη,  ωστόσο, η επιτροπή δεν κατάφερε παρά να αναμασά νομικά επιχειρήματα νομίζοντας ότι κάνει ηχηρές πολιτικές παρεμβάσεις