Ποιο είναι το προφίλ των διεκδικητών του β’ γύρου απέναντι στην υποψήφια του Εθνικού Μετώπου;

Με τη Μαρίν Λεπέν να φαντάζει σίγουρη ως πρώτη µονοµάχος της τελικής φάσης των γαλλικών  Προεδρικών  εκλογών, το ενδιαφέρον στρέφεται στο ποιος θα είναι ο καβαλιέρος σε αυτό το άγριο τάνγκο του δεύτερου γύρου. Με το πολιτικό σύστηµα να αποδιαρθρώνεται τάχιστα και νέους σχηµατισµούς να εκκολάπτονται, είναι λογικό επακόλουθο  να έχει προκύψει µια κατάσταση µεγάλης  απροσδιοριστίας. Σε αυτό το σκηνικό, µεγάλο ρόλο παίζουν και οι απροσδιόριστοι, συγκυριακοί παράγοντες.  Ετσι, το µεγάλο φαβορί της ∆εξιάς, ο Φρανσουά Φιγιόν, κατακρηµνίζεται ύστερα από µια σκανδαλολογία  που εµπλέκει οικογένεια και οικονοµικές ατασθαλίες. Την ίδια στιγµή, από τα αριστερά, ένας αγνώριστος  Ζαν-Λικ Μελανσόν δίνει σχήµα σε µια υποψηφιότητα άρνησης µε προσωποκεντρική µεν υφή, αλλά σε µια έστω και στοιχειώδη κοινωνική δυναµική – µια ύστερη επιβράβευση του τροτσκιστικού εισοδισµού των ’70s; Πλάι τους, ο άχρωµος πλην  άσπιλος Εµανουέλ Μακρόν, ο υποψήφιος που, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρει ο ευρωπαϊσµός  ως το τελευταίο ανάχωµα µπροστά στην οριστική επικράτηση  των σκεπτικιστών  και των αρνητών  από τα «άκρα».

 

ΦΡΑΝΣΟΥΑ ΦΙΓΙΟΝ

Ο Αστραχάν που έγινε µουλάρι

Οταν ο 62χρονος Φρανσουά  Φιγιόν, τον περασµένο Νοέµβριο, έπαιρνε  το χρίσµα της Κεντροδεξιάς για τη διεκδίκηση  της Προεδρίας, φάνταζε ως το απόλυτο φαβορί για την επικράτηση. Φαβορί, εννοείται, αφού κατάφερε να βγάλει εκτός κούρσας πρώτα τον Νικολά Σαρκοζί και στον τελικό γύρο τον Αλέν Ζιπέ, κατακτώντας το προνόµιο της εκπροσώπησης της «σοβαρής» συστηµικής ∆εξιάς απέναντι στον κίνδυνο  της Μαρίν Λεπέν. Πρωθυπουργός την πενταετία  2007-2012, επί Προεδρίας Σαρκοζί, ο Φιγιόν χαρακτηρίζεται από µια σκληρή νεοφιλελεύθερη στάση. Ηδη ως υπουργός Εργασίας το 2002  και ως υπουργός Ανώτατης Εκπαίδευσης  και Ερευνας  το 2005  είχε δώσει τα ιδιαίτερα δείγµατα γραφής  του: ο νόµος για το 35ωρο και το συνταξιοδοτικό την πρώτη φορά και ο νόµος για την Εκπαίδευση τη δεύτερη συνάντησαν  τις έντονες αντιδράσεις των λαϊκών στρωµάτων και της αντιπολίτευσης. Ετσι και τώρα, ο Φιγιόν κατέρχεται στις εκλογές µε ένα πρόγραµµα που συντάσσεται µε την απόλυτη νεοφιλελεύθερη συναίνεση. Ωστόσο, οι εξελίξεις από τη στιγµή του χρίσµατος έως σήµερα δεν ήταν µε το µέρος του. Η εµπλοκή του σε σκάνδαλο που αφορά αργοµισθία της γυναίκας  του, η οποία και φέρεται να έχει εισπράξει εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ για δήθεν παροχές υπηρεσίας προς τον… άντρα της, όπως  και παρόµοιες αργοµισθίες άλλων µελών της οικογένειάς του, κατακρήµνισαν  το προφίλ του αδιάφθορου  µεταρρυθµιστή, κάνοντας το κοινό να του γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη στις δηµοσκοπήσεις.  Η εικόνα του σκληρού πολιτικού, που δεν λαµβάνει υπόψη  το πολιτικό κόστος, αµαυρώθηκε από την ιδιοτελή εµπλοκή µε την πολιτική. Σε αυτό θα πρέπει να συνυπολογιστεί η εµµονή της µη αποµάκρυνσης από την υποψηφιότητα, που δηµιουργεί και την εικόνα της ιδιαίτερης φιλοδοξίας. Αποτέλεσµα, η κατάρρευση ενός αρίστου ή άλλως… ο Αστραχάν που έγινε µουλάρι. Κρίµα για τις µεταρρυθµίσεις που σχεδίαζε.

 

ΖΑΝ-ΛΙΚ ΜΕΛΑΝΣΟΝ

Ο τροτσκιστής του Μιτεράν

Αγαπηµένο αουτσάιντερ, η τιµητική συµµετοχή της Αριστεράς στην πολιτική διαπάλη, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν βρέθηκε τις τελευταίες ηµέρες στην τελική ευθεία των εκλογών, µε αξιώσεις ακόµα και συµµετοχής στον δεύτερο γύρο. Η έντονη αποσάθρωση του µεσαίου χώρου  έφερε αυτόν τον «αριστερό ακραίο» υποψήφιο, µε το ροµαντικό όραµα για την αλλαγή της Ευρώπης,  στη θέση του ονείρου, ακόµα και για µια έφοδο στα Ηλύσια Πεδία.

Πόσο ακραίος είναι, όµως, ο Μελανσόν; Με τις πρώτες του εµπειρίες από την πολιτική να τοποθετούνται στη χρυσή για τον ριζοσπαστισµό εποχή  του γαλλικού Μάη του ’68, ο Ζαν-Λικ Μελανσόν  εκκίνησε από τροτσκιστικές θέσεις. Γρήγορα, όµως, υιοθέτησε πιο κεντρώες  ιδέες, αντιτιθέµενος στη λενινιστική  ιδέα της πολιτικής πρωτοπορίας ως ηγεσίας του κινήµατος. Ηταν η στιγµή που το Σοσιαλιστικό Κόµµα αναγεννιόταν από τον Φρανσουά  Μιτεράν για να καταστεί βασικός πυλώνας της γαλλικής  πολιτικής  ζωής. Ο Μελανσόν προσχώρησε σε αυτό και έως το 2008, χρονιά της αποχώρησής του, δραστηριοποιήθηκε σε σειρά από θέσεις και πόστα -από την τοπική  αυτοδιοίκηση έως την κεντρική σκηνή-, συµµετέχοντας µάλιστα και στην κυβέρνηση  του Λιονέλ Ζοσπέν το 2002. Σταθερά εκφραστής  της αριστερής πτέρυγας  του κόµµατος, έφτασε µέχρι του σηµείου να διεκδικήσει την προεδρία του, αλλά ηττήθηκε το 1998 από τον Φρανσουά Ολάντ.

Το 2008  ο Μελανσόν  αποχώρησε από το κόµµα, του οποίου  τη στροφή  προς τα δεξιά καταδίκασε. Ιδρυσε το Αριστερό Κόµµα, στα πρότυπα  του γερµανικού Ντι Λίνκε. Οικολογία, ανανεωτικός ριζοσπαστισµός  και µια µετωπική  λογική συνθέτουν  το προφίλ  µιας Αριστεράς που  προσπαθεί  να βρει τα οργανωτικά της ερείσµατα σε µια µετακοµµουνιστική εποχή. ∆ιόλου τυχαία, ο ίδιος ο Μελανσόν αυτοχαρακτηρίζεται ως σοσιαλδηµοκράτης. Σε µια εποχή  όπου η κλασική σοσιαλδηµοκρατία περνάει  κρίση ταυτότητας, άραγε η σωτηρία της θα έρθει από τα Αριστερά;

 

ΕΜΑΝΟΥΕΛ ΜΑΚΡΟΝ

Ο άχρωµος πλην άσπιλος

Αν απέναντι στην επέλαση των «άκρων», που προσωποποιούνταν στις µορφές των Λεπέν και Μελανσόν, ο Φιγιόν  αντιπροσώπευε  τη συστηµική  επίλυση,  έστω και ανάγκης, των  αντιφάσεων του γαλλικού πολιτικού συστήµατος, τα οικονοµικά σκάνδαλα τον κατέστησαν ακατάλληλο. Εδώ είναι που ήρθε, ως από µηχανής θεός, για να καλύψει  το κενό µιας στιβαρής κεντρώας εκπροσώπησης, ο Εµανουέλ  Μακρόν,  η ενίσχυση  του οποίου τους τελευταίους µήνες  έχει υπάρξει εντυπωσιακή.

Αν ο Φιγιόν  κουβαλά  πάνω  του τη διαφθορά  του παλιού  κοµµατικού  κατεστηµένου,  ο Μακρόν  εκπροσωπεί το άσπιλο και το νεανικό.  Μαζί µε τα νερά, βέβαια, έχει πεταχτεί  και το µωρό, διότι ο 39 ετών Μακρόν, µε σπουδές  φιλοσοφίας και θητεία στο ∆ηµόσιο (απόφοιτος της περίφηµης ΕΝΑ, της Εθνικής  Σχολής ∆ηµόσιας  ∆ιοίκησης της Γαλλίας µε τη διεθνή  φήµη στη δηµιουργία ικανών στελεχών), προτού ασχοληθεί  µε τις τράπεζες και τις επενδύσεις, εκπροσωπεί την απόλυτη αποπολιτικοποίηση της πολιτικής. Είναι ο ιδανικός τεχνοκράτης, ατσαλάκωτος στο ακριβό κοστούµι του, πάντα προσεκτικός στις εκφράσεις του, ένα…

ροµπότ που προάγει  τη νεοφιλελεύθερη ατζέντα µε υψηλό στυλ και αισθητική. Προερχόµενος από  τους  Σοσιαλδηµοκράτες, έχοντας  θητεύσει  ως υπουργός Οικονοµίας, Βιοµηχανίας και Ψηφιακής Πολιτικής  στη δεύτερη  κυβέρνηση του Μανουέλ  Βαλς, ίδρυσε το δικό του κόµµα, το En Marche!  (ελληνιστί  Εµπρός!), µια αυτοπροσδιοριζόµενη ως ακοµµάτιστη, κοινωνικά φιλελεύθερη παράταξη, στα πρότυπα των Πολιτών  της Ισπανίας και ίσως, τηρουµένων των αναλογιών, του Ποταµιού στην Ελλάδα.

Η θητεία του Μακρόν στο υπουργείο Οικονοµίας, µε µια έγνοια προστασίας  των µεγάλων επιχειρήσεων, συµπυκνώνει και το πολιτικό  του όραµα: ένας  φιλοευρωπαϊσµός της φιλελεύθερης οικονοµικής δηµιουργίας, που θα διαµοιράζει πλούτο από πάνω προς κάτω. Παιδί µιας φιλελεύθερης δηµοκρατίας, που πνέει τα λοίσθια, ο Μακρόν αποτελεί τη µόνη ελπίδα να µην αλλάξει τίποτα.