Μετά και τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, εμπεδώθηκε στη Δύση ακόμα περισσότερο η εμπλοκή του «Ισλαμικού Κράτους» στα του οίκου της. Έχοντας καταφέρει να ηγεμονεύσει στον αναδυόμενο αντισυστημικό ριζοσπαστισμό, ο τζιχαντισμός αποτελεί έναν κομβικό παράγοντα  δράσης για τη δυτική καθημερινότητα, αποσταθεροποιώντας ένα διαχρονικό αίσθημα ασφάλειας και εγκαθιστώντας  όλο και ευρύτερα καθεστώτα έκτακτης ανάγκης.

Πέρα, όμως, από το να αποτελεί το απόλυτο κακό, το «Ισλαμικό Κράτος» καταφέρνει και συναρθρώνει μια απόλυτα αντιδραστική θρησκευτική ιδεολογία με μια απόλυτα μοντέρνα πολιτική πρακτική.

Προϊόν της σύνθετης διαλεκτικής συνάντησης οικονομικού συμφέροντος και αποικιοκρατικού δυτισμού που αναπτύχθηκε στη χρυσοφόρα Μέση Ανατολή, το «Ισλαμικό Κράτος» αποτελεί ίσως το τελειότερο προϊόν αυτής της τερατογένεσης. Αναπτυσσόμενο ως κλασικό κράτος, με τα αιτήματα, φοροδοτικού κυρίως ενδιαφέροντος, και τις αντίστοιχες παροχές, το «Ισλαμικό Κράτος» θα διεκδικήσει και θα διοικήσει μια επικράτεια με απόλυτα διαφοροποιημένο και εκσυγχρονισμένο τρόπο, αξιοποιώντας  κάθε πλουτοπαραγωγική δύναμή του.

Εκμεταλλευόμενο τα κενά και τις αντιφάσεις των αντικρουόμενων συμφερόντων στην περιοχή και κάτω από την ηγεσία του Μπαγκντάντι,  το «Ισλαμικό Κράτος» θα αξιοποιήσει την πρωτοπορία  των σύγχρονων επικοινωνιακών μεθόδων για να στρατολογήσει μαχητές από παντού.

Αποτελώντας τον αναγκαίο εχθρό για μια Δύση που αδυνατεί να προσδώσει στους υπηκόους της θετικά οράματα στο λυκόφως  της Δημοκρατίας και στο λυκαυγές  της μετα- Δημοκρατίας, τη στιγμή που οι φιλελεύθερες  βεβαιότητές της καταρρέουν παταγωδώς και οι ανθρωπιστικές αξίες της συντρίβονται υπό το βάρος της υποδοχής των προσφύγων, το μέλλον του «Ισλαμικού Κράτους» προβλέπεται σταθερό, όχι απαραίτητα ως άμεσου κινδύνου, αλλά τουλάχιστον ως φαντασιακής απειλής. Εξάλλου, και χωρίς τζιχαντιστές τι θα κάναμε;