Το βασικό αφήγημα στο οποίο θεµελιώθηκε η επικοινωνιακή στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝ.ΕΛ. -αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ καθ’ οδόν προς την ανάδειξή του σε πρώτη πολιτική δύναµη- είναι αυτό που θέλει την Αριστερά να βρίσκεται στην εξουσία για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική Ιστορία. Εκφρασµένο µε το σύνθηµα «πρώτη φορά Αριστερά», το αφήγηµα εισάγει την ιδέα µιας τοµής ανάµεσα στον τρόπο που ασκούσε την εξουσία το παλαιό κοµµατικό και πολιτικό κατεστηµένο και στον τρόπο που την ασκεί και θα την ασκήσει η νέα αριστερή κυβέρνηση.

Μολονότι από τυπική άποψη σωστό -πράγµατι, κανένα αριστερό κόµµα (ειδικά αν δεν θεωρήσουµε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν τέτοιο, έστω για ένα διάστηµα) δεν είχε σχηµατίσει κυβέρνηση-, το αφήγηµα αυτό πατά σε µια παραχάραξη της πολιτικής Ιστορίας της Μεταπολίτευσης: αν δεχθούµε ότι ο κύριος πολιτικός κορµός της κυβέρνησης «έλκει την καταγωγή του» από την ανανεωτική Αριστερά, στους διάφορους πολιτικούς σχηµατισµούς της έως το 1989, οπότε και εµφανίστηκε ο Συνασπισµός, δηλαδή η κύρια µετέπειτα συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε µια ιστορική αναδροµή αρκεί για να δείξει πώς, σε επίπεδο τόσο ιδεολογίας όσο και ατοµικής, στελεχιακής πρακτικής, η Αριστερά έχει βρεθεί από νωρίς στο κέντρο της εξουσίας, ασκώντας την και επωφελούµενη από αυτή.

Τη δεκαετία του 1980, µε την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, η Αριστερά όχι µόνο βρήκε κρατικούς µηχανισµούς ανοικτούς, αλλά σε µια σειρά από χώρους άσκησε έντονη παρέµβαση. Τα πανεπιστήµια, η Υγεία και ο συνδικαλισµός είναι τέτοιοι προνοµιακοί χώροι άσκησης αριστερής εξουσίας.

Η δεκαετία του 1990 «είδε» πλατιές συµµαχίες στην αντιπολίτευση, την αποδοχή του κύριου άξονα της ευρωπαϊκής συναίνεσης και, κατόπιν, την αθρόα εισροή στον εκσυγχρονιστικό καθεστωτισµό.

Από τo 2000 και µετά, µε την εµπέδωση της στελέχωσης του κράτους, ουκ ολίγα στελέχη, πανεπιστηµιακοί και δηµοσιολόγοι, αδράνησαν να τοποθετηθούν ριζοσπαστικά µπροστά στην επερχόµενη κρίση, παγιδευµένοι από τα οφέλη που αποκόµισαν από το σύστηµα, το οποίο υπηρέτησαν.

Η πρωτιά, λοιπόν, της «πρώτης φοράς» -πόσω µάλλον που υπό τη σκέπη της επαναπατρίστηκαν ουκ ολίγα απολωλότα πρόβατα- θυµίζει εκείνη την τακτική του ∆ανού φιλοσόφου Σαίρεν Κίρκεγκωρ,, που, καθώς ανακάλυψε ότι δεν µπορεί να υπάρξει επανάληψη, ανέλαβε –για να µην το ξεχάσει- να το επαναλάβει κάµποσες φορές.