Το Φένγουίκ είναι ένα μικροσκοπικό δουκάτο στις Γαλλικές Άλπεις. Όταν η συνταγή του κρασιού του, μοναδικού προϊόντος, στο οποίο βασίζεται η οικονομία του, αντιγράφεται στις ΗΠΑ, οι πωλήσεις πέφτουν κατακόρυφα και έρχεται η πτώχευση. Η δούκισσα και ο πρωθυπουργός αποφασίζουν να κηρύξουν τον πόλεμο στις ΗΠΑ, με απώτερο σκοπό να ηττηθούν, ώστε οι ΗΠΑ να στείλουν οικονομική βοήθεια. Με στράτευμα μόλις 15 ανδρών, φτάνουν στις ΗΠΑ, όπου συμπτωματικά περνά στα χέρια τους ένα αποτελεσματικό υπερόπλο. Και τώρα; Αυτή είναι η υπόθεση της περιβόητης σατιρικής ταινίας «Το ποντίκι που βρυχάται», με πρωταγωνιστή  τον μεγάλο Πίτερ Σέλερς. Αυτή είναι κάπως και η διαβόητη σημερινή απειλή από χώρες με ολοκληρωτικά καθεστώτα, όπως πλασάρεται στη Δύση: Μια απειλή που μόνο λόγω φάρσας μπορεί να προκαλέσει όντως ατύχημα. Κλασική τέτοια περίπτωση είναι αυτή της Βόρειας Κορέας. Η φράση-κλισέ ενώπιον κάθε κατάστασης που προκαλεί απελπισία, «Κιμ, πάτα το», αναφέρεται στις γκροτέσκες απειλές του ηγέτη της Βόρειας Κορέας να πατήσει το κουμπί των πυρηνικών όπλων του κατά της Δύσης. Το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας άρχισε να αναπτύσσεται αργά, αλλά σταθερά από τη δεκαετία του 1990, στη λογική της αυτοπροστασίας του καθεστώτος μέσω μιας αποτρεπτικής  δύναμης ικανής  να κρατήσει μακριά πιθανούς εισβολείς από τον κορεατικό νότο. Δύο σενάρια έχουν προβληθεί για το πώς η χώρα απέκτησε ουράνιο, τεχνογνωσία και μηχανήματα  για τον εμπλουτισμό του και για την κατασκευή πυρηνικών κεφαλών. Το ένα είναι ότι πλήρωσε μεγάλα χρηματικά ποσά σε λαθρεμπόρους πυρηνικών πρώτων υλών από τη Ρωσία, που είχαν πρόσβαση στα σχετικά σοβιετικά αποθέματα. Το άλλο, εξίσου πιθανό ή και πιθανότερο σενάριο, είναι ότι οι Βορειοκορεάτες στα τέλη της δεκαετίας του 1990  απέκτησαν πρόσβαση στο απόρρητο στρατιωτικό πυρηνικό  πρόγραμμα του Πακιστάν. Το πέτυχαν διά της συνήθους μεθόδου: δωροδοκώντας με εκατομμύρια δολάρια διεφθαρμένους  Πακιστανούς αξιωματούχους.

Τα πυρηνικά της Β. Κορέας είναι λίγα και μάλλον παρωχημένης τεχνολογίας, αλλά διόλου ακίνδυνα. Με εμβέλεια που φτάνει έως τη Χαβάη, θα μπορούσαν να αποτελέσουν, αν όχι την αρχή της καταστροφής, τουλάχιστον μια νεφελώδη θερμή κατάσταση σε μια διεθνή συνθήκη γενικής αμοιβαιότητας – πιθανότητα μικρή και μάλλον στην κατεύθυνση του ατυχήματος. Μια άλλη περίπτωση χώρας με πυρηνικό πρόγραμμα που θεωρείται απειλή για τη Δύση είναι το Ιράν. Αν στην περίπτωση της Β. Κορέας ο κίνδυνος είναι κομμουνιστικός, εδώ το πρόσημο πέφτει στον ισλαμισμό. Και η σύνδεση της απειλής καλύπτει και το κοντινό κράτος του Ισραήλ, η προστασία του οποίου από τη Δύση σε σχέση με τη μουσουλμανική απειλή έχει καταστεί τευτονικό ζήτημα. Η περίπτωση του Ιράν θα μπει στην «κόκκινη λίστα» της Δύσης μετά την εκλογή στην προεδρία του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ, το 2005. Ακραία συντηρητικός σε θρησκευτικά θέματα, ο Αχμαντινετζάντ θα κηρύξει ένα πολιτικό δόγμα εσωστρέφειας, χωρίς καμία έγνοια προσέγγισης με τη Δύση. Ταυτόχρονα, θα αναπτύξει μια ξεκάθαρα αντισιωνιστική και αντισημιτική ρητορική, η οποία θα θορυβήσει το Ισραήλ. Θα του αποδοθούν από τα δυτικά ΜΜΕ όχι μόνο η άρνηση του Ολοκαυτώματος, μα και η προτροπή για καταστροφή του ισραηλινού κράτους. Σε αυτό το ιδεολογικό πλέγμα, η κίνηση του Ιρανού προέδρου να ενισχύσει το πυρηνικό πρόγραμμα της χώρας ερμηνεύτηκε βολικά από τη Δύση ως casus belli και οδήγησε στο πλήρες εμπάργκο της Δύσης προς το Ιράν.

Μετά το 2013, χρονιά απόσυρσης του Αχμαντινετζάντ από την προεδρία, η ιρανική απειλή θα πάψει να είναι πρωτεύουσα στη δυτική ρητορική. Ο νέος πρόεδρος, Χασάν Ρουχανί, μετριοπαθής και πρόθυμος για συνεννόηση με τη Δύση, θα οδηγήσει τη χώρα σε συζητήσεις για τον μετριασμό του πυρηνικού  προγράμματος του Ιράν και την άρση του δυτικού εμπάργκο. Η συμφωνία που επιτεύχθηκε τον Ιούλιο του 2015, έπειτα από δύο χρόνια παρατεταμένων, δύσκολων διαπραγματεύσεων, στην ουσία θέτει τα όρια των πυρηνικών δραστηριοτήτων της Τεχεράνης για την επόμενη δεκαετία και επιτρέπει την επανασύνδεση της ιρανικής οικονομίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πρώτες αντιδράσεις από το Ισραήλ ήταν τελείως αρνητικές. Για «ιστορικό λάθος για όλο τον κόσμο» έκανε λόγο ο πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου, παραβλέποντας ωστόσο πως ο εχθρός για τη Δύση είχε πλέον βρει προσωποποίηση στο «Ισλαμικό Κράτος», στη μάχη κατά του οποίου το Ιράν ήταν πολύτιμος σύμμαχος. Ο βρυχηθμός των «ποντικιών» μπορεί να μην έχει συνήθως απτά, υλικά αποτελέσματα, σίγουρα όμως είναι ό,τι πρέπει για την ιδεολογική «γράμμωση» των υπηκόων των ισχυρών. Όχι και μικρό ζήτημα…