Σε αντίθεση με τις αναγνωρισμένες κρατικές οντότητες, που έχουν σταθερά, ως επί το πλείστον, σύνορα, το «Ισλαμικό Κράτος» καλείται  καθημερινά  τόσο να αποδείξει διά των όπλων τα έως τώρα κεκτημένα εδάφη του όσο και να κατακτήσει νέα. Αυτό σημαίνει ότι βρίσκεται σε μια συνεχή διαδικασία πολεμικής  μάχης για την κυριαρχία. Μετά τα τέλη του ’15, οπότε και το «Ισλαμικό Κράτος» έφτασε στο εδαφικό  του peak στην περιοχή του Ιράκ και της Συρίας, ο σκληρός αγώνας  τοπικών  και διεθνών μαχητών επιφέρει συνεχείς ανακατατάξεις. Αυτές τις ημέρες ακόμα και η ίδια η de facto  πρωτεύουσα του «Ισλαμικού Κράτους», η Ράκα, βρίσκεται υπό ανοικτή διεκδίκηση από συριακές δυνάμεις που έχουν απελευθερώσει αρκετές συνοικίες της. Οι Συριακές Δημοκρατικές  Δυνάμεις,  οι κουρδικές και αραβικές δυνάμεις  που στηρίζονται από τις ΗΠΑ, έχουν αναπτυχθεί στα ανατολικά, τα βόρεια και τα δυτικά της πόλης, ενώ τα εδάφη στα νότια και η πλευρά του Ευφράτη  παραμένουν υπό τον έλεγχο του «Ι.Κ.». Παρόμοια προβλήματα από αντίστοιχες ιρακινές δυνάμεις  αντιμετωπίζει το «Ισλαμικό Κράτος» σε ένα άλλο προπύργιό του, τη Μοσούλη. Το σύνολο  της πόλης έχει ανακαταληφθεί από ιρακινές κυβερνητικές  δυνάμεις, εκτός από έναν θύλακα  στη δυτική  όχθη  του ποταμού Τίγρη. Οι τζιχαντιστές εξακολουθούν να ελέγχουν μικρές περιοχές νότια και δυτικά της Μοσούλης, καθώς και μικρά τμήματα εδάφους κοντά στη μεθόριο με τη Συρία και στο εσωτερικό της Συρίας. Σε αυτό το σκηνικό θα πρέπει να ενταχθεί και η επιθυμία του ΝΑΤΟ να ενταχθεί, όχι υπό μορφή μεμονωμένων χωρών,  όπως  έως τώρα ίσχυε, αλλά ως ενιαία οντότητα στον πόλεμο κατά του «Ισλαμικού Κράτους». Και ενώ το «Παραμονή και επέκταση», το μότο του «Ισλαμικού Κράτους», δείχνει να μην πηγαίνει και τόσο καλά στο «εσωτερικό», στον διεθνή υποστηρικτικό περίγυρο του ISIS τα πράγμα τα πηγαίνουν καλύτερα. Η σταθερή «Μπόκο Χαράμ» στη Νιγηρία  είναι ένας ισχυρός θύλακας, ενώ σημαντική είναι η επέκταση και στις Φιλιππίνες. Η κατάληψη της Μαράουι από αντάρτες που ισχυρίζονται  ότι συνδέονται με το «Ισλαμικό Κράτος», κάποιοι από τους οποίους έχουν πάει στις Φιλιππίνες από τη Μέση Ανατολή, έχει προκαλέσει ανησυχία  στα κράτη της νοτιοανατολικής Ασίας, που φοβούνται ότι οι τζιχαντιστές προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα προπύργιο στο Μιντανάο και να απειλήσουν την περιοχή. Το αν θα πετύχει αυτό είναι ένα εν εξελίξει διακύβευμα.

Κι αν αυτές είναι μάχες για την κυριαρχία, δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη μάχη για την ηγεμονία που συνιστούν οι διαρκείς  τρομοκρατικές  επιθέσεις στη Δύση. Το γεγονός ότι το «Ισλαμικό Κράτος» έχει προσεταιριστεί ένα ακτιβιστικό μέρος του αντισυστημικού ριζοσπαστισμού στη Δύση αποσταθεροποιεί τον αντίπαλό  του εκεί όπου πονάει περισσότερο: στη δόμηση μιας εσωτερικής επικράτειας όπου κυριαρχεί η ασφάλεια. Και, πράγματι, η συνεχής είσοδος νέων χωρών  στη ζώνη του λυκόφωτος της Δημοκρατίας, που συνιστά η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κάνει την πλάστιγγα  στη μάχη της ηγεμονίας να γέρνει έστω και ελαφρά προς τους τζιχαντιστές.