Στο «ουράνιο τόξο της βαρύτητας», ο Τόμας Πίντσον διατύπωσε τη θέση ότι οι παρανοϊκοί δεν είναι παρανοϊκοί γιατί είναι παρανοϊκοί, αλλά γιατί συνεχώς βάζουν τους εαυτούς τους μέσα σε παρανοϊκές καταστάσεις. Μυθιστόρημα που γράφτηκε στην αρχή της μετάβασης στη διαδικτυωμένη  κοινωνία, το «Ουράνιο τόξο» με την παράνοιά του μοιάζει αρκετά λάιτ, αν συγκριθεί με το εύρος της δικαιωμένης συνωμοσιολογίας που καλύπτει παγκοσμίως το θέμα των παρακολουθήσεων.

Σε μια κοινωνία όπου η οργάνωση θεσμών, εταιρειών και κινημάτων αντίστασης βασίζεται στο Διαδίκτυο και την ψηφιακή πραγματικότητα, ιστορίες υποκλοπών όπως το «Γουοτεργκέιτ» ή τα περίφημα εγχώρια ΚΑΦΑΟ του Μαυρίκη μοιάζουν να προέρχονται από έναν μακρινό κόσμο. Σήμερα, όπως οι «whistleblowers» Ασάνζ και Σνόουντεν έχουν αποκαλύψει, κάνοντας επίσημα γνωστό αυτό που ως υποψία ήταν βέβαιο, όλοι παρακολουθούν όλους: Κράτη άλλα κράτη, σύμμαχοι τους συμμάχους τους, υπηρεσίες η μία την άλλη κι όλες μαζί τον πολίτη.

Ταυτόχρονα, νομοσχέδια και κανονισμοί για τα προσωπικά δεδομένα προσφέρουν με το ένα χέρι το «δικαίωμα στη λήθη», ενώ με το άλλο ανοίγουν την πόρτα της επεξεργασίας των προσωπικών δεδομένων για λόγους ασφαλείας σε Αστυνομία και Δικαιοσύνη.

Στην Ελλάδα, από τις γκροτέσκες εποχές των Τόμπρα και Μαυρίκη, την πανταχού παρούσα EΥΠ και τις τεχνικές της, καθώς και την εμπλοκή της Αντιτρομοκρατικής μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το φιάσκο του C4I, την περίφημη υπόθεση Vodafone και τις παρακολουθήσεις  των «στημένων», η διαδικασία εξέλιξης των υποκλοπών και των παρακολουθήσεων υπήρξε ανάλογη της διεθνούς: με πρόσχημα την ασφάλεια, πληροφορίες  χρησιμοποιούνται σε ένα παιχνίδι δύναμης με σκοπό την κατίσχυση επί του αντιπάλου και το οικονομικό όφελος. Ο πόλεμος των υλικών συμφερόντων εδράζεται στο άυλο του ψηφίου: η γνώση είναι δύναμη και η πηγή της σπάνια είναι «καθαρή».