Λένε  ότι  το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα. Δεν έχει οµοίως ούτε και ιδιαίτερες πολιτικές προτιµήσεις. Η άρση των δηµοκρατικών ελευθεριών που έφερε η δικτατορία των συνταγµαταρχών συνοδεύτηκε µε µια πρωτόγνωρη απελευθέρωση του επιχειρείν: Πάνω στη διπλή αρχή της ενίσχυσης επιχειρηµατιών και εφοπλιστών και στην απαγόρευση των απεργιών, µε συνακόλουθο διωγµό κάθε ανταγωνιστικής φωνής, δηµιουργήθηκαν ιδανικές συνθήκες συσσώρευσης του κεφαλαίου. Χαρακτηριστικά, η χούντα απηύθυνε ανοιχτή πρόσκληση στους Αµερικανούς επενδυτές, µέσα από τις σελίδες των «Times» της Νέας Υόρκης, προσφέροντας απαλλαγή τόσο της εταιρείας όσο και του προσωπικού της από κάθε φόρο ή δασµό, εισαγωγή παντός είδους ατελώς, ελεύθερη εξαγωγή συναλλάγµατος και πλήρη φορολογική ασυλία. Πιστή στην ενίσχυση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, η χούντα, µε σειρά παρεµβάσεών της, ξεκινώντας από τον Αναγκαστικό Νόµο 395/68, αύξησε σηµαντικά τους συντελεστές δόµησης, ανοίγοντας τον δρόµο για το δεύτερο µεγάλο κύµα πολυκατοικιών, κυρίως σε λαϊκές, αλλά και µικροαστικές περιοχές. Η έξαρση των κατασκευών, συµπεριλαµβανοµένων σχεδίων που εφορµούσαν από τα γκροτέσκο ιδανικά των χουντικών, όπως το διαβόητο «Τάµα του Εθνους», ένας µεγάλος ναός που χτίστηκε στα Τουρκοβούνια, σε ανάµνηση της Επανάστασης του 1821, εκτίναξε τον κατασκευαστικό κλάδο. Η αγαστή συµµαχία επετεύχθη µε αµοιβαία οφέλη: οι κατασκευαστές εισέπρατταν, η χούντα τούς χρησιµοποιούσε για δάνεια από το εξωτερικό. Υπερκοστολογήσεις των έργων και φθηνό εργατικό δυναµικό εκτόξευσαν τόσο την παραγωγικότητα όσο και τα κέρδη. ∆ιόλου τυχαία, ο Στυλιανός Παττακός απέκτησε την προσωνυµία «µυστρί». Ταυτόχρονα, η χούντα δεν παρέλειψε να προσφέρει σηµαντικές δυνατότητες επένδυσης και στους εφοπλιστές. Σε µια εποχή που η κερδοφορία του µεγάλου κεφαλαίου δοκιµαζόταν, οι φοροελαφρύνσεις που προσέφερε ήταν ανάσα ζωής για αυτούς. Εννοείται ότι εδώ η «αποχουντοποίηση» προέκυψε αυτόµατα: Ετοιµοι να προσαρµοστούν στις νέες συνθήκες, οι επιχειρηµατίες συνέχισαν τις µπίζνες τους, αυτή τη φορά µε τη ∆ηµοκρατία. Και µε προίκα µια ευνοϊκή νοµοθεσία, που καµία κυβέρνηση από τότε δεν έχει τολµήσει να πειράξει. Παρότι πολλοί και τρανταχτοί επιχειρηµατίες κλήθηκαν να απολογηθούν, η κατάληξη υπήρξε κοινή: οι υποθέσεις κατέληξαν στο αρχείο και η Ελληνική ∆ηµοκρατία, πλέον, συνέχισε να κλείνει δουλειές µε τους ίδιους ανθρώπους που χαρτζιλίκωναν τους συνταγµατάρχες.